Moje rękodzielnicze zdolności to historia rodzinna. Babcia haftowała, mama dziergała na drutach i na szydełku, a ja ostatecznie ulokowałam swoje serce w koralikach. Próbowałam różnych robótek ręcznych, ale nie szło mi za dobrze, już nawet myślałam, że widocznie “to nie dla mnie”.
Na koraliki trafiłam, można powiedzieć przypadkowo, ale była to miłość od pierwszego wejrzenia. Właśnie urodziłam pierwsze dziecko i pewne rzeczy trzeba było odwiesić na trochę. W moim przypadku tą odwieszoną była gitara, bo malutkie dziecię i scena nie bardzo idą w parze. Ale mój wewnętrzny artysta nie pozwolił mi za długo nic nie robić, domagał się zaangażowania twórczego. Wtedy to na wakacjach poznałam dziewczynę, która robiła zwierzątka z koralików i bransoletki przyjaźni. Przyznam, że przepadłam od razu! Kolorowe koraliki wniosły mnóstwo radości do domu i w różnych zakątkach zaczęły pojawiać się zwierzątka, ale i pierwsze biżuterie. Jeszcze nieśmiałe i bardzo przypadkowe.
Swoją wiedzę zdobywałam w sieci, ale była mocno nieuporządkowana i chaotyczna. Kiedy wróciłam do pracy postanowiłam, że poszukam innych kobiet, które tworzą biżuterię, bo chciałam poznać środowisko. A że pracowałam w domu kultury, miałam możliwość zorganizowania czegoś w rodzaju klubu koralikowego. Wówczas poznałam swoją guru koralikową- Maximę, która pomogła mi uporządkować wiedzę i pozwoliła zobaczyć jakimi prawami rządzi się ta dziedzina sztuki. Pomyślałam więc, że warto wesprzeć również inne kobiety, które podobnie jak ja, poznają różne techniki na własną rękę, często nie rozumiejąc o co w nich tak naprawdę chodzi. Tak zrodził się pomysł pierwszych warsztatów koralikowych. Bardzo celowo te zajęcia nazwałam warsztatami, bo od samego początku chciałam dawać konkretną, rzetelną wiedzę na temat ręcznego tworzenia biżuterii. Warsztaty te początkowo prowadziłam
z Joanną, a potem już samodzielnie. Na przestrzeni lat miałam okazję pracować ze wspaniałymi kobietami, na które patrzyłam i widziałam jak cudownie się rozwijają i otwierają na nową pasję. One zmieniały się nie tylko w swoich umiejętnościach, ale rozkwitały jako kobiety. Z dumą nosiły własną biżuterię wiedząc, że same ją stworzyły! Widziałam jak rosła ich siła w poczuciu, że są wyjątkowe. Bo kobieta kiedy czuje się piękna, to czuje się silna 🙂 A i ja podczas tej pracy bardzo wiele nauczyłam się zarówno o ściegach koralikowych, o ich odmianach
i stopniach trudności jak i o pracy z ludźmi. Dziś widzę bardzo wyraźnie, że każda kobieta jest wyjątkowa! Każda ma własną historię, własną wrażliwość i poczucie stylu i koloru, dzięki czemu nawet tak samo robione prace potrafią się od siebie różnić tylko dlatego, że zrobiła je inna osoba.